کوه‌های تالش زنجیره‌ای از کوه‌ها است که در شمال غربی ایران و جنوب شرقی جمهوری آذربایجان قرار دارد. این کوه‌ها بخش شمال غربی رشته‌کوه البرز را تشکیل می‌دهند و از زمین‌های پست لنکران به سوی جنوب شرقی امتداد یافته و تا دشت‌های سفیدرود در ایران ادامه می‌یابند. کوه‌های تالش در شرق آذربایجان با جهتی شمالی-جنوبی در حاشیهٔ دریای خزر تا درهٔ سفیدرود در گیلان امتداد دارد. دامنه‌های غربی این کوه‌ها دارای شیب ملایم و چهره‌ای عریان و کم‌درخت است، در حالی که دامنه‌های شرقی آن دارای شیب تند به سوی دریای خزر می‌باشد. بلندترین قلهٔ این رشته‌کوه‌ها «سفیدکوه» با ارتفاع 3200 متر در نزدیکی سفیدرود است.

کوه‌های تالش در شمال غربی به کوهستان سبلان می‌پیوندند و رشته‌کوه‌های تالش دارای سه رشتهٔ اصلی هستند. طولانی‌ترین این رشته‌ها، کوه‌های تالش است که در مرز با ایران و به طول 100 کیلومتر کشیده شده و تا 8 کیلومتری ساحل خزر ادامه دارد. بلندترین قلهٔ آن، بغرو داغ است که ارتفاعی معادل 3197 متر دارد و در ییلاقات خطبه‌سرا واقع شده است. این منطقه دارای اقلیمی ملایم است و نواحی «آستارا» و «لنکران» اقلیمی جنب‌مداری با زمستان‌های ملایم و تابستان‌های نسبتاً گرم دارند. با توجه به اقلیم مرطوب خزری در کلیه نقاط تالش ( دامنه های شرقی ) بجز منطقه خط الرس  ( ارتفاعات بیش از 2000 متری ) ، پوشش گیاهی جنگل از نوع درختان شمشاد ، افرا ، ممرز  ، بلوط ، راش ، توسکا ، گردو ، انجیلی ، نمدار ، آزاد ، ملچ دیده می‌شود که در ارتفاعات به تدریج به گیاهان دارویی و پوشش گیاهی کافی برای چرای دام مبدل می‌شود.

آب رودخانه‌های مختلفی که از کوه‌های تالش سرچشمه می‌گیرند، مانند بالهارود، گوی‌تپه، ولش، قومباشی، سوداوشار، بشرو، آستارا و دیگر رودخانه‌ها، در آبیاری این نواحی استفاده شده و از اهمیت ویژه‌ای برخوردارند. کوه‌های تالش و جلگهٔ لنکران دارای خاک بسیار غنی هستند و در این نواحی، علاوه بر چمنزارهای گسترده و چراگاه‌های سرسبز، جنگل‌های ارزشمندی نیز وجود دارد. این کوهستان چند قله با ارتفاع بیش از 3 هزار متر دارد و بیشینهٔ بارندگی در این منطقه بین 1٬600 تا 1٬800 میلی‌متر است، که بالاترین میزان بارندگی در ایران و جمهوری آذربایجان محسوب می‌شود.