پل خواجو، که با نام‌های پل شاه، پل بابا رکن‌الدین نیز شناخته می‌شود، شاهکاری از معماری دوران صفویه است و در شهر اصفهان و بر روی رودخانه زاینده‌رود واقع شده است. این پل در سال 1060 هجری قمری (1650 میلادی) به دستور شاه عباس دوم صفوی ساخته شد و به‌عنوان یکی از زیباترین پل‌های تاریخی ایران شناخته می‌شود. در گذشته، این پل علاوه بر کاربری عبوری، به‌عنوان محلی برای اقامت شاهان و بزرگان، محل برگزاری جشن‌ها و مراسم‌های رسمی، و همچنین به‌عنوان سد و آب‌بند مورد استفاده قرار می‌گرفت.

پل خواجو با طولی حدود 133 متر و عرض 12 متر، دارای چهار طبقه با کاشی‌کاری‌های زیبا و نقاشی‌های هنری است. در وسط پل، ساختمانی به نام «شاه‌نشین» قرار دارد که در گذشته محل اقامت موقتی پادشاه و خانواده سلطنتی بود. این پل به‌عنوان یکی از شاهکارهای معماری ایرانی، ترکیبی از مهندسی دقیق و هنر زیبای ایرانی را به نمایش می‌گذارد. از نظر پوشش گیاهی و جانوری، پل خواجو در حاشیه زاینده‌رود قرار دارد که در فصول بهار و تابستان نوار سبز کنار رود با گیاهانی مانند نی و نی‌زار به همراه پرندگانی چون تیهو و انواع مرغابی زیبا می‌شود. این منطقه زیستگاهی برای گربه‌های وحشی، سنجاب‌ها و پرندگان کوچک است. فضای پیرامونی با درختان چنار، بید و توت موتناظر می‌شود، بوی باران را در هوا منتشر و محیطی آرام برای گردشگران فراهم می‌سازد.

برای دسترسی به پل خواجو، می‌توان از خیابان‌های اصلی اصفهان مانند خیابان چهارباغ عباسی و خیابان خواجو استفاده کرد. این پل در نزدیکی دیگر جاذبه‌های تاریخی اصفهان مانند سی‌وسه‌پل و میدان نقش‌جهان قرار دارد و بازدید از آن می‌تواند تجربه‌ای بی‌نظیر از تاریخ و فرهنگ ایران را برای گردشگران فراهم کند. بهترین زمان بازدید از پل خواجو بهار و پاییز است، چراکه هوا معتدل و رطوبت رودخانه مناسب است؛ در تابستان، گرما بازدید روزانه را سخت می‌کند و در زمستان، سرمای خشک و احتمال یخ‌بستن سازه وجود دارد. شب‌ها به‌ویژه هنگام غروب و با روشن شدن نورپردازی، فضایی شاعرانه ایجاد می‌شود که تجربه دیدن «شمع پل» را فراهم می‌کند—پدیده‌ای که در زاویه‌ای مشخص شبیه شمعی شناور بر آب پیش چشم می‌آید.